Çok tatlı, tombik birşey dediğini hatırlıyorum.

Her annenin bir doğum hikayesi vardır. Benimki de bana has, bana özel. Sıcak kavurucu bir ağustos ayıydı benim zamanım. Bir hava bu kadar sıcak olabilir miydi diyordum yoksa biri içime ekmek fırını mı yerleştirmişti. Sonlara doğru sıcaktan olsa gerek tüm vücudum şişmeye başladı. Sona yaklaştıkça yürümeye dahi zorlanıyor, hamilelikte başlayan kansızlığım yüzünden nefes almakta zorlanıyordum. Son iki haftayı oldukça zor geçirdiğimi hatırlıyorum. Ve o büyük gün. Öncesindeki gece sıcaktan ve korkudan uyuyamamıştım. O kadar korkuyordum ki sanki yarın ölecektim. Sabah erkenden kalktım ve moral depolamak üzere kuaförün yolunu tuttum. Sözüm ona fotolarda fönlü saçlarımla boy gösterecektim.

Eve 3 kişi dönmek üzere evden ayrıldık ve hastanenin yolunu tuttuk. Hastaneye vardığımızda odamız süslenmeye başlamıştı. Vakit gitgide yaklaşıyordu. Doğum öncesi en net hatırladığım annemin bana tedirgin bakan gözleri ve çok sevdiğim doktorum Burcu Saygan Karamürsel'in cesaret verici bakışları, telkin edici, yatıştırıcı sözleriydi. Vakit geldiğinde annemle son birkez bakıştık, biliyordum arkamdan ağlayacaktı o yüzden ben tuttum kendimi. Ama öyle ihtiyacım vardıki sarılıp hüngür hüngür ağlamaya. Eşimle vedalaşmadım çünkü önceden bebeği birlikte karşılama kararını almıştık. O da ameliyathanenin yolunu tuttu benimle birlikte. Ameliyathaneye girmeden önce bundan 5 sene önce kaybettiğim babamın beni izlediğini hissettim. O an bir güç geldi ve babamın akıllı ve cesur kızı olarak girdim doğuma.

Ve o mutlu an. Bebeğimin benden ayrılışını hissettiğim an gözlerimden akan yaşlara hakim olamadım. Benden ayrıldığına üzüldüm biran. Garip bir duyguydu. Eşimin 'Burcu çok tatlı, tombik bişey' dediğini hatırlıyorum. Hemen temizleyip, giydirip yanıma verdiler. Hayatımın en güzel dakikalarıydı. Sıcacık yanağını yanağıma dayandığında herşeye değersin dedim. O andan sonra hayat sıfırlanmıştı sanki. Daha önce nasıl bir hayat yaşamıştım inanın hatırlamıyorum.